Als kind wist ik al snel wat ik later wilde gaan doen. Geen profvoetballer wat toen overigens nauwelijks een beroep genoemd mocht worden, brandweer of piloot maar ‘iets in de entertainment’. Willem Ruis, André van Duin en Toon Hermans waren mijn idolen en ik keek altijd uit naar het moment dat ik een van deze drie weer op tv kon zien. Mensen laten lachen is toch het allermooiste wat (je) een mens kan (aan)doen..?
Als 16-jarig jochie besloot ik om er serieus werk van te gaan maken. De vervolgopleiding zou de Kleinkunstacademie moeten gaan worden. Maar op een koude februarimorgen spatte de droom helaas uiteen. Tijdens de ‘inschrijvingsdag’ mocht ik het podium op om mijn kunstje te kunnen vertonen aan een jury die zou bepalen of iemand voldoende talent heeft om de opleiding te mogen volgen. Mijn droom om iets in de entertainmentwereld te doen, zelf had ik het clown en cabaretier genoemd, zou nu de eerste stap kunnen gaan zetten. Maar cabaret zou pas later in de jaren 90 een vlucht nemen, ik was mijn tijd ver vooruit. De kleinkunst bleek heel algemeen te zijn en ik zou ballet-, zang-, dans- en toneellessen gaan krijgen en daarnaast vier vreemde talen moeten gaan leren en beheersen.
Eind van de ochtend was het mijn beurt en zou mijn droom in vervulling kunnen gaan. Wekenlang had ik geoefend op een verhaal van ongeveer een half uur. Een verhaal vol tegenstrijdigheid, zelfspot en beeldspraak, een verhaal met een rode draad en een boodschap maar vooral voor de gulle lach. Nu was het zo ver, eindelijk mocht ik het podium op. Ik zag de jury zitten, het leek Idols wel, begin jaren 90. Hun tijd ver vooruit. Ik stelde mij voor en wilde net gaan beginnen tot de jury mij onderbrak…
“Ed, kunt u zich inleven als treurwilg?”
In 2005 kwam ik in de wereld van de weblog terecht en kon ik, met wat fantasie, toch iets in de entertainmentwereld doen. Mijn (autobiografische) blog vertelde over een beschadigde, vrijgezelle man die tegen veel vooroordelen aanliep en met veel zelfspot en beeldspraak het leven probeerde toe te lachen. Trots was ik toen ik op het hoogtepunt dagelijks zo’n 500 unieke bezoekers had. Gestopt op het hoogtepunt, vooral omdat de naam van deze blog de lading niet meer dekte, heb ik in 2011 het roer omgegooid. Ondanks de teleurstelling begin jaren 90 ben ik blijven dromen. Af en toe schrijf ik nog een blog of een column.
Inmiddels ben ik zo’n 25 jaar ouder en heb ik een nieuwe #droombaan gevonden: Sport- en evenementenfotograaf! Nu (be)zoek ik, als amateur (sport)fotograaf de entertainmentwereld (op). En het is een droombaan met ambitie want mijn droom is om als sportfotograaf aanwezig te zijn tijdens de Olympische Spelen. Mijn nickname..? ‘Edjestheater’. Ik hoop alleen dat wanneer ik ooit weer voor een ‘selectiedag’ in aanmerking kom en ik de jury mijn portfolio mag tonen, ik niet de vraag krijg of ik ook foto’s van treurwilgen maak…
Ed is ook een fervent groundhopper. Vooral oude, traditionele stadions die bij elkaar gehouden worden met ducttape hebben mijn voorkeur. Een station moet een gevoel van avontuur oproepen! Deze (foto)verslagen zijn te vinden op ‘Stadionautist’.
‘Like’ Edjestheater ook op ‘Facebook’. Hier zijn nog veel meer foto’s van verschillende (sport)evenementen te vinden.
Foto's: PSpotter Fotografie en Marco van den Broek