Sinds er een witte teletoeter trots van mijn camera steekt krijg ik regelmatig tijdens wedstrijden de vraag voor welke krant ik werk. In het begin probeerde ik de vraagsteller uit te leggen dat dit een prachtige hobby betreft maar meestal leverde dat meer vragen dan antwoorden op. Inmiddels floept automatisch een standaardantwoord uit mijn mond: “De zondagkrant”, wat in de meeste gevallen een goedkeurend knikje oplevert.
Maar langs de lijn in een dorpje waar de bevolking is verdeeld dankzij twee plaatselijke voetbalclubs blijft het knikje achterwege. Sterker, het is voor de vraagsteller het ideale moment om zijn ongenoegen te uiten.
“Waarom staat er elke week een groot verslag van die andere club in de krant terwijl onze club het met een aantekening op pagina 13 doen?” Beide clubs zijn mij niet onbekend, de andere club speelt twee klassen hoger en dat leek mij een prima uitleg… “En zeg niet dat wij lager spelen want die zondagclub in het dorp verderop speelt nog lager maar krijgt ook meer aandacht!” Ondertussen verplaatst het spel zich mijn kant op.
Inmiddels heeft ook de plaatselijk jeugd de fotograaf gevonden en vraagt tot vervelens toe of ik ook van de groep een foto wil maken. Na veel gespeelde beleefdheid richt ik de teletoeter op het groepje voetbaltoekomst. De brutaalste hooligan in spe wil gelijk weten of de groep nu in de krant komt. Ook de man is nog niet klaar met mij en gaat verder. “Nou..? Waarom?”
Als ik mijn spullen bij elkaar hark om een rustiger plekje uit te zoeken kijk ik de achterban nog eens aan om vervolgens tijdens het weglopen het antwoord te geven..: “Ik zal het met onze redacteur bespreken…”
© Edjestheater
