Niets is mooier om als ‘neutrale man met een camera’ in de buurt van supporters van de tegenpartij te gaan staan tijdens wedstrijden van ons eerste team. Dankzij een ‘licht westerse tongval’ krijg ik al snel de vraag van welke krant ik ben. Soms kan ik het niet laten om te melden dat ik van de Zondagkrant ben. Maar als de groep vrij fanatiek is vertel ik dat ik bezig ben met een boek over ‘Amateurvoetbal in het noorden’. Vanaf dat moment kan ik vrij genieten van ongezouten meningen in een hoog zwart/witgehalte, gezien door een roze bril.
Een tackle op de bal waarna de speler van de tegenstander schreeuwend ter aarde stort. Achter mij wordt “Scheids… KAART!” geroepen door een man van middelbare leeftijd, diep weggestoken in zijn kraag en een wat rood aangelopen gezicht van opwinding. Gelukkig zijn scheidsrechters zelden gevoelig voor zijlijnmeningen en het spel gaat verder.
Toch heeft zijn smeekbede enig effect. Het spel lijkt wat grimmiger te worden waardoor de soms stevige maar faire tackles het spel regelmatig stilleggen. Bij elk gefloten voordeel volgt steevast “Scheids… KAART!” en lijkt zijn hoofd roder te worden. Maar bij elke beslissing in het nadeel van de eigen ploeg volgt een handgebaar naar de scheidsrechter die zijn woorden ‘niets aan de hand scheids’ kracht bij moet zetten.
Na een minuut of tien schreeuwen om kaarten krijgt de man dan eindelijk zijn zin. Na een faire tackle op de bal binnen de zestien valt de voorhoedespeler van zijn club als een stervende zwaan op het gras. Direct na het fluitsignaal komt het rode hoofd uit de kraag: “Scheids… KAART!” De Scheids kijkt even op zij, vindt een gele kaart die hij schijnbaar met veel plezier toont aan de aanvaller, en schat hiermee de tackle in op de juiste waarde.
De man in het publiek kijkt op zij en met verongelijkt gezicht meldt hij zijn buurman: “Deze scheids geeft vandaag de kaarten wel héél makkelijk!”
© Edjestheater