Het mondaine deel van Bristol; Parken, Italiaanse koffietentjes, loungebars, restaurants, grote woningen om de ruime straten en toeristen. Aan de rand van dit deel van de stad speelt Bristol City FC haar thuiswedstrijden in de Championship (2de niveau). Ashton Gate, zoals het stadion heet, wordt volledig opgeknapt zodat het meer uitstraling krijgt voor de toeschouwers wat deze club aantrekt. Slechts één kant doet nog denken aan vroeger tijden al zijn ook aan deze zijde alle staanplaatsen vervangen voor zitplaatsen.
Drie uur voor de aftrap is het rondom het stadion al druk. Spelers die van hun luxe leasebak naar het stadion lopen gaan uitgebreid op de foto met de jongste fans, de rest van de al aanwezige supporters vult de maag bij de verschillende kraampjes of in het supporterscafé of trapt een balletje op het veld in het park tegenover het stadion. In de omgang van het verbouwde deel van het stadion is volop eten te krijgen en staan verschillende merken op de drafts. Voor de Cityfans is een thuiswedstrijd een dagje uit…
In het verouderde deel van Bristol, waar veel dak- en thuislozen slapen in de portieken van huizen en winkels, de straten smal en druk zijn, de huizen en winkels klein en vol met graffiti, waar uiteten gaan vooral afhalen van vet voedsel betreft, tref je midden in de woonwijk Bristol Rover FC, spelend in League One (3de niveau). Memorial Stadium, zoals dit stadion heet, past precies in de omgeving. Het is hier puur, het is rauw, authentiek en vooral de club van het volk. Hier vind je geen luxe eettentjes maar staat op de parkeerterrein een oude kar met pasteitjes en in wat lijkt op een oud klaslokaal kun je een pint scoren.
Anderhalf uur voor de aftrap komen de eerste supporters tussen de huizen door bij het stadion. Het publiek oogt klassiek Engels, het accent is nauwelijks te verstaan. Het stadion bestaat vooral uit staanplaatsen en hoe het de gemiddelde Engelsman lukt om door de smalle toegangspoorten te komen, het stadion is vol. Een zakje chips, een bakje slappe patat en een plastic bekertje cola is hier het aanbod, als je tenminste van je plek kunt komen. Voor de Roverfans is een thuiswedstrijd een way of life…
Een weekend tegenstrijdigheid in één stad: Rood tegen blauw, goed voedsel tegen slappe patat, champagne tegen lauwe cola, parfum tegen zweet, supporterslounge tegen de pub om de hoek… Als liefhebber, voetbalromanticus en met een fetisj voor oude en klassieke tribunes, oude terraces en nostalgie heb ik genoten van twee kleuren, twee kampen, twee gezichten!
Op mijn andere site zijn meer groundhopverslagen te lezen: De stadionautist
